De Zingende Mensch

Toen ik in 1994 begon met het geven van zanglessen kreeg ik mijn eerste indruk van ‘de zingende mensch’. Wie is die persoon die zegt van zingen te houden en zich hierin wil ontwikkelen? Op de eerste les wordt er kennis gemaakt met een nieuwe potentiele vocalist. Na een kort algemeen gesprekje om een indruk te krijgen van de personality is het tijd om kennis te maken met het unieke stemgeluid van deze persoon. De zanger wordt vriendelijk gevraagd iets te laten horen voor een eerste indruk. Dat zou in principe moeiteloos resulteren in een vocaal antwoord, want de persoon in kwestie ‘zingt de heeeele dag’ en ‘doet niets liever’. Waarom krijg ik dan eerst een rits aan tekortkomingen en angsten te horen, gevolgd door excuses alvorens er aarzelend de keel wordt geschraapt? Come on! This is fun! Je bent hier uit vrije wil, je hebt ons gebeld, er drukt niemand een ouzy in je rug …….. Ja, maar dit is anders. Normaal zingt hij of zij (in deze blog hanteer ik ‘hij’) niet in het bijzijn van anderen, en al helemaal niet in de aanwezigheid van iemand die er verstand van heeft (en die je er nog voor betaalt ook!). Dus ik toon begrip en zorg voor een zo veilig mogelijke sfeer. De leerling lijkt wat in te dalen en neemt een slok water. Of hij even naar het toilet mag? Natuurlijk, dat mag. Time’s ticking away, we zijn inmiddels 12 minuten verder. Even later verschijnt de leerling weer met lege blaas en schone handen. Ik trek mijn wenkbrauwen op, spreid mijn handen en zeg: ‘Oké, ben je er klaar voor?’. Ja, bijna. De leerling wil me nog iets vertellen: enkele dagen geleden is de moeder van een goede vriendin gestorven dus hij heeft niet veel geoefend en als ie dat wel deed dan schoot ie zomaar inenen vol. Dan was ik op de hoogte als dat hier ook zou gebeuren. Dus ik betuig mijn medeleven en toon begrip en maak duidelijk dat alles er mag zijn. Stilte… De zanger neemt een moment voor zichzelf, haalt diep adem, sluit de ogen, en ik kijk hoopvol naar zijn gelaat en durf bijna niet te ademen om zijn ‘flow’ niet te doorbreken totdat…. Hij in lachen uitproest ‘Oh nee he, wat is de tekst ook alweer? Hè zul je altijd zien, ik zing het altijd en nu weet ik het gewoon niet meer!’ . Glimlachend zeg ik: ‘Dat is geen probleem, ik ken vrijwel alle teksten. Welk liedje wilde je zingen?’ waarop de leerling me ongemakkelijk aankijkt. ‘Ja van eh… Elton John, hoe heet het nou ook alweer….’ Dus ik doe een gooi: ‘Candle in the wind, I guess that’s why, Blue eyes, Nikita, Don’t go breaking my heart….’ Nee dat was het allemaal niet. ‘Tjee, wat een toestand’ grinnikt de zanger. Ik kijk op de klok en constateer dat er nog zeven minuten resteren voordat de volgende les begint. Ik wuif met mijn handen en zeg ‘Joh, maakt niet uit, we doen gewoon een oefeningetje’. ‘Oefeningetje??’ De zanger kijkt alsof hij een beschuit ziet fietsen. ‘Maar ik kan helemaal geen noten lezen. Ja stom he, dat had ik eigenlijk meteen moeten zeggen’. ‘Zing me maar gewoon na, gewoon op je gehoor’. ‘Oja, ik heb buisjes en vooral links begint het vaak mee te kloppen als ik zing, dus het zou kunnen dat ik het niet helemaal foutloos na doe’. Ik reageer niet meer en zing de oefening voor. Een kwintje op nanana, dat moet toch lukken. Vraagt de leerling ‘Zing je nu naa of na??’ &*^%$#@#$%^&!!!!!!!! De deur gaat open, de volgende leerling is gearriveerd. ‘Oh, nou durf ik het helemaal niet meer. Hallo, hoe lang zing jij al?’. Time’s up. Dat is dan 25 gulden alsjeblieft. J